Een emotionele trigger op de tennisbaan

Vijf jaar lang heb ik mijn tennisracket niet aangeraakt. Toen ik stopte was het een periode dat ik niet goed in mijn vel zat. Het tennissen ging voor mijn gevoel ook steeds minder goed waardoor ik me meer en meer gefrustreerd voelde. Ik herinner me zelfs nog het moment dat ik tijdens een wedstrijd(je) in tranen uitbarstte, en hoe ik mezelf daarna schamend excuseerde. ‘Dat doe je toch niet!’, afwijzend naar mezelf. Stoppen was toen de juiste keuze, het gaf me geen energie meer.

Nu, vijf jaar later ben ik weer gestart. Ondanks dat ik aardig een bal kan slaan, voelde het nog niet als ‘WOW’,… en ik weet hoe dit komt. Vanaf de eerste bal zat ik terug in het gevoel van frustratie precies zoals vijf jaar geleden. Emoties gieren door mijn lichaam. Mijn rug,… waar ik vijf jaar geleden last van had, voelde ik weer. Dezelfde emotionele en lichamelijke pijnen.

Eerder deze week,…

’Bij iedere bal die ik sla pep ik mezelf mentaal op. Ik wil ik het goed doen, maar hoe meer mentale peptalk, hoe gefrustreerder ik me voel en hoe slechter ik de ballen raak. Tot het moment dat ik mezelf toe sta dat ik mag zakken in mijn gevoel. Ik geef me eraan over in plaats van te blijven vechten met mijn hoofd. De onderliggende pijn wordt snel duidelijk. Afwijzing,… naar mezelf. Hetgeen ik al zo hard aan gewerkt heb wordt deze ochtend nog een keer getriggerd.’

Wat er toen gebeurde was fantastisch!

Door het gevoel er te laten zijn. Door het diepere gevoel van (zelf)afwijzing te doorvoelen, ebde het weg. De emotie duurde amper een halve minuut. Ik wist dat ik aan het loslaten was. Vanaf toen ging het beter en ging mijn lichaam soepeler bewegen waarbij ook de zeurende rugpijn verdween. Ok, ik heb niet gewonnen (daar gaat het helemaal niet om), maar wel een onverwerkte emotie kunnen loslaten waardoor er weer een deel geheeld is.

Emoties en celmemory

De wereld om ons heen veranderd, niet alleen op technologisch vlak, maar ook zijn er doorbraken van de nieuwe wetenschappen en het daaruit voortgekomen nieuw mensbeeld, dat naadloos aansluit bij onze natuurlijke en tijdloze eigenWIJSheden.

 Lichaam en geest zijn nauw verbonden, en met deze inzichten kunnen we mooie stappen voorwaarts zetten op gebied van gezondheid. Een van de ontdekkingen komt van ‘Candace Pert’. Zij, en niet zij alleen, ontdekte dat de cellen van ons lichaam opslagplaatsen van informatie zijn. In die cellen ligt een onbewust reservoir van overtuigingen, ervaringen, herinneringen, (onverwerkte) emoties,… van eigenlijk alles wat jij, en zelfs jouw voorouders, hebben meegemaakt. Zij ontdekte dat als jouw lichaam niet op de natuurlijk manier is kunnen ontladen na een gebeurtenis, de reactie (emotie) zich in het lichaam vast zet, wat uiteindelijk lichamelijk signalen/klachten kan veroorzaken. Met deze nieuwe kijk op de wetenschap zijn er andere mogelijkheden voor een natuurlijke bijdrage aan herstel van (langdurige) klachten.

Een andere kijk op onopgeloste langdurige klachten door middel van het omarmen van emoties.

Kan dit iets voor jou zijn?

Fijne dag
X Klaudi