Om je beter te voelen, mag je beter worden in voelen!

In de loop van de jaren is de focus van het menselijk brein in onze westerse maatschappij meer en meer gericht op de rationele kant. Hierdoor is de connectie met het andere deel, het emotionele brein, sterk verminderd. 

Wat is nu eigenlijk het emotionele brein waarmee je voelt?

Alles wat je als mens meemaakt, positieve en negatieve ervaringen, geven je een ‘gevoel’ waarop je reageert. Hoe jij reageert op een gevoel is de emotionele uiting, of emotie. Dit maakt ons mens. Je krijgt het mee vanaf je geboorte (en ook al in de negen maanden daarvoor). Door alle persoonlijke ervaringen ontwikkelt iedereen zich op een andere manier wat maakt dat verschillende mensen in eenzelfde situatie anders kunnen reageren. De reacties, met andere woorden jouw emoties, gebeuren over het algemeen vanzelf, je staat er niet zo bij stil. Je voelt je boos, verdrietig, machteloos, gefrustreerd, maar ook liefdevol, blij, verlicht of geweldig. Je kunt je vast een voorstelling maken hoe je reageert as je deze gevoelens ervaart. 

Wat als je je niet bewust bent van jouw gevoelens en emoties? Dan is de kans groot dat je iedere keer onbewust reageert op dezelfde manier. De patronen die je hebt ontwikkeld worden steeds sterker en sterker. Ze versmelten langzaam met je en je gaat je ernaar gedragen, omdat je denkt dat je zo ‘bent’. Maar die subtiele patronen horen niet bij de biologische nodige basisuitrusting van de mens die je hebt gekregen bij je geboorte (hardware), maar zijn het gevolg van een bepaalde programmering (software) vanuit de belevenissen en ervaringen vanuit je verleden. Je bent de patronen gaan geloven en identificeert je ermee.

Een voorbeeld:

Op de lagere school heeft een vriendje uit je klas jou niet uitgenodigd op zijn of haar feestje, terwijl de andere vriendjes allemaal mogen komen. ‘Je mag niet op mijn feestje komen!’ dat raakte je als kind. Je had het gevoel op dat moment dat je er niet bij hoorde. Eens thuis, in jouw veilige omgeving, dacht je terug aan het voorval en weer kwam dat nare gevoel van ‘er niet bij horen’ in je op. Ondanks dat je reactie was om te willen huilen, kreeg je te horen dat je sterk moest zijn en dat het geen reden was om te huilen. Je hoofd nam het over en je slikte je tranen in.

In dit voorbeeld gebeuren en twee dingen. Aan de ene kant ervaarde je het gevoel van ‘er niet bij horen’. Aan de andere kant ervaarde je een afwijzing omdat het gevoel er niet mocht zijn, ondanks dat het er wel degelijk was.

Door gevoelens gedurende je leven niet serieus te nemen of te onderdrukken ben je vervreemd van je emotionele brein. Terwijl dit ook een belangrijk deel van jou is. Onderdrukking is nooit goed. Het is als een champagnefles waarmee je goed schudt, maar niet laat knallen. Net zoals deze fles staat ook je lichaam onder hoge druk als emoties genegeerd worden en niet gevoeld en losgelaten worden.

Telkens als je geconfronteerd wordt met dezelfde soort gevoelens nodigt dit je uit om alsnog te voelen en los te laten. Je hebt de keuze wat je ermee gaat doen als gevoelens en emoties zich aandienen. Neem jij de regie in eigen handen en geef je er gehoor aan, of je wacht op je volgende kans?

Emoties willen gezien, gehoord, gevoeld en losgelaten worden. Het is meer dan het laten vloeien van je tranen bij een drama film. Nadat je gekozen hebt om de regie terug in eigen handen te nemen en bepaalde gevoelens hebt herkend, kun je naar de volgende stap richting heling, namelijk erkennen. Het is spannend om te aanvaarden van wat er is. Maar juist door deze erkenning kun je voelen en loslaten en ontstaat er ruimte waardoor het proces van heling in gang komt.

Fijne dag!

X Klaudi