Afgescheiden van de liefde

Vandaag sprak ik Esther. Ik ken haar al een tijdje en af en toe bellen we elkaar om bij te kletsen en inspiratie op te doen. Het gesprek duurde bijna twee uur. Het werd al snel persoonlijk, waarbij ze mij toestemming gaf om op sommige zaken wat dieper in te gaan. Het werd een gesprek met een spiritueel tintje. Als je, zoals ik, werkt met mensen ontkom je er bijna niet aan. Ik kom er namelijk telkens weer op uit ‘waarom doe ik wát ik doe’, en daar is in mijn ogen maar één gepast antwoord op.

‘Maar dán ben ik er!’ Dat was haar antwoord op de vraag die ik stelde aan haar. Wil dat dan zeggen dan je er nú nog niet bent? Ik vroeg haar om de twee zinnen hardop uit te spreken en te voelen wat het deed met haar. Beide zinnen gaven een heel ander gevoel, duidelijke onvrede bij de zin ‘Ik ben er nog niet!’ En die zin was interessant om verder te onderzoeken.

Liefde voelen
Een lange periode ben ik afgescheiden geweest van liefde. Nu ik dit schrijf herinner ik me de eerste les van de opleiding weer. Er werd begonnen met: In het nú is er alleen liefde! Nou, daar vond ik wel iets van. Ik vond de uitspraak nog niet eens zo gek, maar toen men ons vroeg om dit te voelen gebeurde er wel iets in mij. Ik dacht bij liefde aan mijn gezin, familie, vrienden en alle leuke momenten samen. Dat gaf me inderdaad wel een bepaald gevoel. Maar dit was íets buiten mezelf en ergens had ik het idee dat dit niet was wat men toen bedoelde,… en dat maakte veel in mij los.

Wat dan wel?
In het nù is er alleen liefde! Wij, mensen, leven in een dualistische wereld verzonnen door ons zelf. Het woord zelf zegt al dat er geen éénheid is, oftewel gescheiden. Als iets niet strookt met onze eigen diepgewortelde en vaak onbewuste overtuigingen (die je ooit zelf hebt verzonnen), kan hét andere niet waar zijn. In mijn ogen is het onze taak, en dat is volgens mij het enige gepaste antwoord, het oplossen van je eigen dualiteit om te groeien naar de liefde. Een levenslang on-going proces en kan perfect uitgevoerd worden in alle mensrollen die je doet (als vrouw, man, moeder, dochter, buurvouw, collega, vriendin, etc. etc.) Telkens als je onvrede voelt, dan heb je werk te doen.

Je bent er al!
Hier ging het gesprek met Esther deze ochtend over. ‘Je bent er al, en alles is er al!’. Je mag de onvrede in jezelf herkennen, erkennen en voelen. Dan komt de diepgewortelde onbewuste overtuiging naar boven waar je mee aan het werk kunt gaan, of we doen het samen.

 Zo éénvoudig? Ja, zo eenvoudig is het,…en het hoeft niet morgen, maar je mag er een leven lang over doen.